top of page

იპოვე შენი ბეშერთი...

d40c998589027eedfa30135c0faa3a44.jpeg

გი­ორ­გი ყაჯ­რიშ­ვი­ლი

 

იპოვე  შენი ბეშერთი ...

მი­ხე­ილ თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის სა­ხე­ლო­ბის თე­ატრს ახა­ლი სცე­ნუ­რი სივ­რ­ცე შე­ე­მა­ტა.

სა­დაც ად­რე სა­რე­პე­ტი­ციო დარ­ბა­ზი იყო, თე­ატ­რ­ში ახ­ლა­ხან ჩა­ტა­რე­ბუ­ლი სა­რე­მონ­ტო სა­მუ­შა­ო­ე­ბის შემ­დეგ შე­საძ­ლე­ბე­ლი გახ­და მცი­რე სცე­ნის გახ­ს­ნა. "სცე­ნა" აქ პი­რო­ბი­თია, ვი­ნა­ი­დან, რო­გორც ასე­თი, ამ დარ­ბაზ­ში არ არ­სე­ბობს, თუმ­ცა ის სივ­რ­ცე, რო­მე­ლიც ჩვენ ახა­ლი სპექ­ტაკ­ლის დროს ვი­ხი­ლეთ, ნამ­დ­ვი­ლად სცე­ნუ­რია. თე­ატ­რ­მა ამ დარ­ბა­ზის გახ­ნი­სათ­ვის შე­არ­ჩია სა­რა რუ­ლის "სუფ­თა სახ­ლი".

სა­რა რუ­ლი ახა­ლი ავ­ტო­რია თა­ნა­მედ­რო­ვე ამე­რი­კულ დრა­მა­ტურ­გი­ა­ში. XXI სა­უ­კუ­ნის მწე­რა­ლი, მოღ­ვა­წე­ო­ბის 11 წლის მი­უ­ხე­და­ვად, 11(!) პი­ე­სის ავ­ტო­რია და მი­სი ორი­გი­ნა­ლუ­რი ნა­წარ­მო­ე­ბე­ბი წარ­მა­ტე­ბით იდ­გ­მე­ბა სამ­შობ­ლო­ში და ევ­რო­პულ სცე­ნა­ზე, მა­გა­ლი­თად, "ევ­რი­დი­კე" - ბერ­ძ­ნუ­ლი მი­თის თა­ნა­მედ­რო­ვე ვა­რი­ა­ცია. ევ­რი­დი­კე იმ ქვე­ყა­ნა­ში შეყ­ვა­რე­ბუ­ლის ძებ­ნა­ში გარ­დაც­ვ­ლილ მა­მას აღ­მო­ა­ჩენს, მი­სი არ­მი­ტო­ვე­ბის სურ­ვი­ლი იმ­დე­ნად დი­დია, რომ იგი დგე­ბა დი­ლე­მის წი­ნა­შე - დარ­ჩეს იქ მა­მას­თან თუ ორ­ფე­ოს­თან დაბ­რუნ­დეს.

"სუფ­თა სახ­ლი" - ექ­ს­ცენ­ტ­რი­კუ­ლი კო­მე­დია ხუ­თი მსა­ხი­ო­ბის შეს­რუ­ლე­ბით ახალ­გაზ­რ­და რე­ჟი­სორ­მა ნი­ნი ჩაკ­ვე­ტა­ძემ გა­ნა­ხორ­ცი­ე­ლა, "არ­დი­ფეს­ტის" გა­სუ­ლი წლის გა­მარ­ჯ­ვე­ბულ­მა, რომ­ლის­თ­ვი­საც ეს წარ­მოდ­გე­ნა პირ­ვე­ლია მ. თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რ­ში. სპექ­ტაკ­ლ­ში, ამ თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბე­ბის - ნი­ნო ბურ­დუ­ლის, ეკა ჩხე­ი­ძეს, და­რე­ჯან ხა­ჩი­ძის გარ­და, და­კა­ვე­ბულ­ნი არი­ან სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რის მსა­ხი­ო­ბი სა­ლო­მე მა­ი­საშ­ვი­ლი და დე­ბი­უ­ტან­ტი ზა­ზა ვა­შაყ­მა­ძე.

რე­ჟი­სო­რი­სა და მხატ­ვ­რის (გ.უს­ტი­აშ­ვი­ლი) მი­ერ ჩა­ფიქ­რე­ბუ­ლი მი­ნი­მა­ლუ­რი დე­კო­რა­ცი­ის მეშ­ვე­ობთ - ერ­თი დი­დი თეთ­რი ყუ­თით, რო­მელ­შიც "მატ­როშ­კას" პრინ­ცი­პით რამ­დე­ნი­მე ასე­თი­ვე მომ­ც­რო ყუ­თია მო­თავ­სე­ბუ­ლი, ახერ­ხებს ოთახ­ში კომ­ფორ­ტუ­ლი, თა­ნა­მედ­რო­ვე სახ­ლის დი­ზა­ნი შექ­მ­ნას; აკ­ვა­რი­უ­მით, წი­თე­ლი კას­ტა­ნე­ტე­ბით, ოთა­ხის თა­ნა­მედ­რო­ვე გა­ნა­თე­ბით, ჩა­სარ­თავ-გა­მო­სარ­თა­ვი ნა­თუ­რე­ბით, მ. თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის ფან­ჯ­რე­ბი­თა და გა­რე აივ­ნე­ბით, მოპ­რი­ა­ლე­ბუ­ლი პარ­კე­ტით სცე­ნუ­რი და თე­ატ­რა­ლუ­რი გა­რე­მო იქ­მ­ნე­ბა, სა­დაც პი­ე­სის მოქ­მე­დი პი­რე­ბი ცხოვ­რო­ბენ. ყვე­ლა ისი­ნი ამ სახ­ლ­ში გან­ვი­თა­რე­უ­ლი მოვ­ლე­ნე­ბის მთა­ვა­რი მოქ­მე­დი გმი­რე­ბი არი­ან, მათ შო­რის ვერ გა­მო­ყოფ ვე­რა­ვის მე­ო­რე­ხა­რის­ხო­ვანს. ის­ტო­რია კი სა­უ­კუ­ნე­სა­ვით ძვე­ლი "სა­სიყ­ვა­რუ­ლო სამ­კუთხე­დია" თა­ვი­სი მე­დი­ა­ტო­რე­ბით. მოქ­მე­დი პირ­ნიც, ჩვენ­თან ერ­თად, მა­ყუ­რე­ბელ­თა სა­ვარ­ძ­ლებ­ში არი­ან მო­თავ­სე­ბულ­ნი, მა­გა­ლი­თად, ანა - და­რე­ჯან ხა­ჩი­ძე - ჩემ გვერ­დით, ჩემ­გან მარ­ცხ­ნივ ზის, ჩემ უკან ჩარ­ლ­ზია - ზა­ზა ვა­შაყ­მა­ძე, ცო­ტა მო­შო­რე­ბით, მე­ო­რე რიგ­ში ვირ­ჯი­ნია - ნი­ნო ბურ­დუ­ლი, მის სა­პი­რის­პი­რო მხა­რეს კი ლე­ი­ნი - ეკა ჩხე­ი­ძე, ამ დროს კი შა­ვებ­ში გა­მოწყო­ბი­ლი ბრა­ზი­ლი­ე­ლი მო­სამ­სა­ხუ­რე მა­ტილ­დე (სა­ლო­მე მა­ი­საშ­ვი­ლი) თეთრ ყუთ­ზე ფე­ხებ­შე­მოწყო­ბი­ლი, თავ­და­ყი­რა "ექ­ვ­ს­თ­ვ­ლი­ა­ნი" ანეკ­დო­ტის შეთხ­ზ­ვი­თაა და­კა­ვე­ბუ­ლი.

რე­ჟი­სორ­მა ნი­ნი ჩაკ­ვე­ტა­ძემ შე­ამ­ცი­რა პი­ე­სის ტექ­ს­ტი, ამო­ი­ღო რამ­დე­ნი­მე პერ­სო­ნა­ჟი, მა­გა­ლი­თად მა­ტილ­დეს მშობ­ლე­ბი, თუმ­ცა ამით ჩვენ წი­ნა­შე მიმ­დი­ნა­რე მოვ­ლე­ნებს სიმ­ძაფ­რე და ინ­ტე­რე­სი არ და­უ­კარ­გავთ. შეც­ვ­ლი­ლია პი­ე­სის ფი­ნა­ლიც. დრა­მა­ტულ ნა­წარ­მო­ე­ბე­ზე ასე­თი ტი­პის "ძა­ლა­დო­ბა", ჩე­მი აზ­რით, ავ­ტო­რის თან­ხ­მო­ბით მა­ინც უნ­და ხდე­ბო­დეს, მაგ­რამ, რო­გორც ჩანს, ნი­ნი ჩაკ­ვე­ტა­ძემ ისარ­გებ­ლა ინ­გ­ლი­სუ­რი­დან თარ­გ­მ­ნის პრი­ვი­ლე­გი­ით, რომ­ლის შემ­ს­რუ­ლე­ბე­ლიც თვი­თო­ნაა, და ტექ­ს­ტი კუ­პი­უ­რე­ბით გა­და­ი­ტა­ნა სცე­ნა­ზე.

რე­ჟი­სორ­მა მთლი­ა­ნად მო­იც­ვა ახა­ლი დარ­ბა­ზის ის ად­გი­ლი, რო­მე­ლიც მა­ყუ­რე­ბელ­თა სა­ვარ­ძ­ლე­ბის გან­თავ­სე­ბის შემ­დეგ სა­თა­მა­შო მო­ედ­ნად იქ­ცა. თეთ­რი დი­დი ყუ­თი აივ­ნის გა­სას­ვ­ლე­ლებს შო­რის, მას­ზე მო­თავ­სე­ბუ­ლი აკ­ვა­რი­უ­მით, ოს­ტა­ტუ­რად ცვლის ავ­ტო­რი­სე­ულ რე­მარ­კას თეთ­რი დი­ვა­ნი­სა და ასე­ვე თეთ­რი სა­ვარ­ძ­ლე­ბის შე­სა­ხებ. მა­ყუ­რე­ბე­ლი მყუდ­რო, მაგ­რამ ცივ გა­რე­მო­ში აღ­მოჩ­ნ­დე­ბა, სა­დაც შავ ტა­ნი­სა­მოს­ში გა­მოწყო­ბი­ლი მა­ტილ­დე ანეკ­დო­ტე­ბის კითხ­ვით ირ­თობს თავს. მას სუ­ლაც არ აწუ­ხებს დი­ა­სახ­ლი­სის შე­ნიშ­ვ­ნე­ბი, მი­სი გა­უ­თა­ვე­ბე­ლი საყ­ვე­დუ­რე­ბი სახ­ლის და­უ­ლა­გებ­ლო­ბის, უწეს­რი­გო­ბი­სა და მტვრის ირ­გ­ვ­ლივ. სა­ლო­მე მა­ი­საშ­ვი­ლის მა­ტილ­დე ენერ­გი­ით აღ­სავ­სე, დი­დი იუმო­რის ახალ­გაზ­რ­და ბრა­ზი­ლი­ე­ლი გო­გო­ნაა, ამ­ჯე­რად მგლო­ვი­ა­რე, რო­მელ­საც მშობ­ლე­ბის და­კარ­გ­ვის გან­ც­და მა­ინ­ც­და­მა­ინც არ ეტყო­ბა. ოც­ნე­ბობს კო­მე­დი­ან­ტო­ბა­ზე, "ექ­ვ­ს­თ­ვ­ლი­ა­ნი" ანეკ­დო­ტის შეთხ­ზ­ვა­ზე, ვი­ნა­ი­დან ანეკ­დო­ტე­ბი მი­სი ცხოვ­რე­ბაა, ბავ­შ­ვო­ბი­დან მას­ზეა გაზ­რ­დი­ლი, თუმ­ცა ამ ანეკ­დო­ტებ­მა მის ცხოვ­რე­ბა­ში სა­ბე­დის­წე­რო რო­ლი ითა­მა­შეს. მსა­ხი­ო­ბის გა­რეგ­ნო­ბა, გრი­მი, ტემ­პე­რა­მენ­ტი, ში­ნა­გა­ნი რიტ­მი, პლას­ტი­კა და პორ­ტუ­გა­ლი­ურ ენა­ზე მეტყ­ვე­ლე­ბაც კი შე­ე­სა­ბა­მე­ბა ავ­ტო­რი­სე­ულ პერ­სო­ნაჟს. სპექ­ტაკ­ლის გან­მავ­ლო­ბა­ში მა­ტილ­დე იც­ვ­ლე­ბა, ქა­რაფ­შუ­ტა, ემო­ცი­უ­რი ახალ­გაზ­რ­და გო­გო­ნას­გან ფი­ნალ­ში ყუ­რადღე­ბი­ან, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე, მზრუნ­ველ, ჭეშ­მა­რი­ტად კე­თი­ლის­მ­სურ­ველ ქა­ლად გა­და­იქ­ცე­ვა და მა­ში­ნაც კი, რო­ცა ანა და ლე­ი­ნი მის შე­სა­ხებ კა­მა­თო­ბენ და თა­ვის­კენ გა­და­ბი­რე­ბას ცდი­ლო­ბენ, მა­ტილ­დე-მო­სამ­სა­ხუ­რე ინარ­ჩუ­ნებს ღირ­სე­ბას, თავ­მოყ­ვა­რე­ო­ბას, და არ­ჩე­ვანს თვი­თონ­ვე აკე­თებს - მზა­დაა, ორი­ვეს ემ­სა­ხუ­როს თა­ნა­ბა­რი პი­რო­ბე­ბით.

მა­ტილ­დე - სამ­ხ­რეთ ამე­რი­კი­დან სამ­სა­ხუ­რის სა­ძი­ებ­ლად ჩა­მო­სუ­ლი ემიგ­რან­ტი, "გან­ვი­თა­რე­ბა­დი ქვეყ­ნის" იაფ­ფა­სი­ა­ნი მუ­შა­ხე­ლის კრე­ბა­დი სა­ხეა, რო­მელ­საც სა­რა რუ­ლი თა­ვის პი­ე­სა­ში საკ­მა­ოდ დიდ დატ­ვირ­თ­ვას აძ­ლევს;

თა­ვის სტი­ქი­ა­ში და ცეკ­ვა­ში (ქო­რე­ოგ­რა­ფი ა. წე­რე­თე­ლი) გარ­თულს, არაფ­რად მი­აჩ­ნია ლე­ი­ნის პრე­ტენ­ზი­ე­ბი. ლე­ი­ნი - ეკა ჩხე­ი­ძე სამ­სა­ხურ­ში მუდ­მი­ვად და­კა­ვე­ბუ­ლი ექი­მია, უყ­ვარს წეს­რი­გი, ცხოვ­რე­ბაც ისე აქვს მოწყო­ბი­ლი, რომ ზედ­მე­ტი ნერ­ვი­უ­ლო­ბა და დრო­ის ხარ­ჯ­ვა პრო­ფე­სი­ულ საქ­მი­ა­ნო­ბა­ში არ უშ­ლი­დეს; მი­სი ჩაც­მუ­ლო­ბაც მკაც­რია, ძი­რი­თა­დად ნაც­რის­ფერ-მომ­წ­ვა­ნო მა­მა­კა­ცუ­რი სტი­ლის შარ­ვალ-კოს­ტუმ­შია გა­მოწყო­ბი­ლი. მი­სი მე­უღ­ლე ჩარ­ლ­ზიც ექი­მია, ოცი­ო­დე წლის ცოლ-ქმრულ ცხოვ­რე­ბას ჯერ ჩრდი­ლი არ მის­დ­გო­მია. ლე­ინს მხო­ლოდ ერ­თი საზ­რუ­ნა­ვი აქვს, "ძა­ლი­ან ცუ­დი თვე მქონ­და, ძა­ლი­ან... ჩემ­მა ბრა­ზი­ლი­ელ­მა მო­სამ­სა­ხუ­რემ გა­დაწყ­ვი­ტა, რომ დეპ­რე­სია აქვს და ერთ დღე­საც სახ­ლის და­ლა­გე­ბა შეწყ­ვი­ტა," - გვა­უწყებს იგი. ისე­თი ქა­ლის­თ­ვის, რო­გო­რიც ლე­ი­ნია, ეს იმ იდი­ლი­ის, წეს­რი­გის, ყვე­ლა­ფე­რი და­კა­ნო­ნე­ბუ­ლის და აწყო­ბი­ლის დაშ­ლის მა­ნიშ­ნე­ბე­ლია, რა­საც ასე რუ­დუ­ნე­ბით, წლე­ბის გან­მავ­ლო­ბა­ში ქმნი­და. იგი არც ბრძა­ნე­ბე­ბის გა­ცე­მა­საა მიჩ­ვე­უ­ლი, მაგ­რამ მის გა­რე­შე მა­ტილ­დეს მორ­ჯუ­ლე­ბა სხვა გზით თვით მა­ტილ­დე­საც შე­უძ­ლებ­ლად მი­აჩ­ნია. ეკა ჩხე­ი­ძე თა­მა­შობს ჭკვი­ან, ტაქ­ტი­ან, გა­წო­ნას­წო­რე­ბულ ლე­ინს, რო­მე­ლიც უამ­რავ პა­ცი­ენ­ტ­თან ურ­თი­ერ­თო­ბის გა­მო ცი­ვია, მაგ­რამ ზო­მი­ე­რად ყუ­რადღე­ბი­ა­ნი; ცი­ვია მი­სი და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბა უფ­რო­სი დის, ვირ­ჯი­ნი­ას მი­მარ­თაც. რამ­დე­ნი­მე შე­კითხ­ვა, ზო­გა­დი არაფ­რის­მ­თ­ქ­მე­ლი ფრა­ზე­ბი, და თით­ქოს მო­სიყ­ვა­რუ­ლე დებს შო­რის თბი­ლი ოჯა­ხუ­რი გა­რე­მო აღ­დ­გე­ნი­ლია. თუმ­ცა ვირ­ჯი­ნია მა­ინც ხვდე­ბა ამ სი­ყალ­ბეს. "შეგ­ვეძ­ლო, ნამ­დ­ვი­ლი დე­ბი ვყო­ფი­ლი­ყა­ვით, რომ­ლე­ბიც ერ­თ­მა­ნეთს ნამ­დ­ვილ რა­ღა­ცე­ებს ეუბ­ნე­ბი­ან."

ეკა ჩხე­ი­ძე ჩვე­უ­ლი პრო­ფე­სი­ო­ნა­ლიზ­მით, მა­ღა­ლი თე­ატ­რა­ლუ­რი კულ­ტუ­რით ას­რუ­ლებს ლე­ი­ნის წი­ნა­აღ­მ­დე­გობ­რი­ვი ხა­სი­ა­თის საკ­მა­ოდ რთულ როლს, ზუს­ტად მო­აქვს მა­ყუ­რებ­ლამ­დე რე­ჟი­სო­რის მი­ერ და­სა­ხუ­ლი ამო­ცა­ნა. პირ­ვე­ლი სცე­ნი­დან ფი­ნა­ლამ­დე იხ­ვე­წე­ბა და ივ­სე­ბა, უფ­რო გა­მომ­სახ­ვე­ლი ხდე­ბა ლე­ი­ნის სა­ხე. მსა­ხი­ო­ბის ოს­ტა­ტო­ბას ბო­ლო წლებ­ში შე­ე­მა­ტა "ინ­ტი­მუ­რო­ბის" ნი­შა­ნი, "ახ­ლო ხე­დით"’ თა­მა­შის მა­ნე­რა, რო­ცა მა­ყუ­რე­ბე­ლი ახ­ლო კონ­ტაქ­ტ­შია, ზის იქ­ვე, მის წინ ან გვერ­დით. ასე­თი უშუ­ა­ლო კონ­ტაქ­ტის მა­გა­ლი­თად, ამ სპექ­ტაკ­ლის გარ­და, შეგ­ვიძ­ლია გა­ვიხ­სე­ნოთ თუნ­დაც თ. ბარ­თა­ი­ას "პე­ი­ზაჟს აკ­ლია სით­ბო" (რე­ჟი­სო­რი დ. ხვთი­სი­აშ­ვი­ლი) მარ­ჯა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის სხვენ­ზე, სა­დაც ეკა ჩხე­ი­ძე მთა­ვარ როლს ას­რუ­ლებს.

ლე­ი­ნი საწყის სცე­ნა­ში სა­კუ­თარ თავ­ზე ზე­მოქ­მე­დე­ბის ხარ­ჯ­ზე ცდი­ლობს, ტკბი­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბა და­ამ­ყა­როს მა­ტილ­დეს­თან, უფო მე­ტი შე­იტყოს მას­ზე და მის ოჯახ­ზე და და­ი­ახ­ლო­ოს იგი. ეს მცდე­ლო­ბა მთლად წარ­მა­ტე­ბუ­ლი ვე­რაა, მაგ­რამ პირ­ვე­ლი ნა­ბი­ჯე­ბი გა­დად­გ­მუ­ლია. ვირ­ჯი­ნი­ას - ნი­ნო ბერ­დუ­ლის "შე­მოჭ­რა" ოჯახ­ში სხვა კუთხით აბ­რუ­ნებს ქმე­დე­ბას. ვირ­ჯი­ნია - შუ­ა­ხანს მი­ტა­ნე­ბუ­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი, ქმრის ხელ­ში უინ­ტე­რე­სო და უში­ნა­არ­სო ცხოვ­რე­ბით ცხოვ­რობს, ძა­ლი­ან უყ­ვარს სახ­ლის და­ლა­გე­ბა, მტვრის გა­დაწ­მენ­და, ზო­გა­დად, ადა­მი­ა­ნე­ბის დახ­მა­რე­ბა. ნი­ნო ბურ­დუ­ლის ვირ­ჯი­ნია ემო­ცი­უ­რი, თუმ­ცა თავ­შე­კა­ვე­ბუ­ლი და გა­წო­ნას­წო­რე­ბუ­ლია. პა­ტივს სცემს სა­კუ­თარ და­სა და სი­ძეს. ცი­დან ჩა­მოფ­რე­ნი­ლი "ფრთი­ა­ნი ან­გე­ლო­ზი", ვარ­დის­ფერ-თეთრ ფე­რებ­ში გა­მოწყო­ბი­ლი, ცდი­ლობს ყვე­ლას და ყვე­ლა­ფერს მი­სი კუთ­ვ­ნი­ლი ად­გი­ლი მი­უ­ჩი­ნოს, გა­უ­ლა­მა­ზოს ცხოვ­რე­ბა მათ, ვის­თა­ნაც უწევს ურ­თი­ერ­თო­ბა. მაგ­რამ ხში­რად გა­და­მე­ტე­ბუ­ლი აქ­ტი­უ­რო­ბა კარგ შე­დეგს არ იძ­ლე­ვა. პირ­ვე­ლად ვირ­ჯი­ნი­ას "მცდე­ლო­ბებ­ში", და­ეხ­მა­როს მა­ტილ­დეს სახ­ლის და­ლა­გე­ბა­სა და სა­ო­ჯა­ხო საქ­მე­ებ­ში, ირ­კ­ვე­ვა ჩარ­ლ­ზის "ერ­თ­გუ­ლე­ბა" და ჩნდე­ბა ბზა­რი ლე­ი­ნი­სა და ჩარ­ლ­ზის იდე­ა­ლურ ოჯახ­ში, რომ­ლე­ბიც მარ­თ­ლაც ისე იშ­ვი­ა­თად ხე­და­ვენ ერ­თ­მა­ნეთს სახ­ლის გა­რე­მო­ში, რომ თით­ქ­მის უცხო­ნი გახ­დ­ნენ ერ­თ­მა­ნე­თის­თ­ვის და მხო­ლოდ ერ­თი და იმა­ვე კლი­ნი­კის კო­ლე­გა ექი­მე­ბად აღიქ­მე­ბი­ან. ნი­ნო ბურ­დუ­ლის მ. თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რ­ში მსა­ხი­ო­ბის ამ­პ­ლუ­ა­ში დაბ­რუ­ნე­ბა სა­სი­ხა­რუ­ლო და სა­სი­ა­მოვ­ნოა. ბო­ლო წლებ­ში ამ მსა­ხი­ო­ბის მა­ღა­ლი ოს­ტა­ტო­ბა აღარ გვი­ნა­ხავს, თუ არ ჩავ­თ­ვ­ლით სა­მე­ფო უბ­ნის თე­ატ­რ­ში ნ. ხა­რა­ტიშ­ვი­ლის პი­ე­სა­ში მის­სა­ვე რე­ჟი­სუ­რით დად­გ­მულ ურ­თუ­ლეს როლს - ლივ შტა­ინს ამა­ვე სა­ხე­ლო­ბის სპექ­ტაკ­ლ­ში.

ქმრის ღა­ლა­ტი, პა­ცი­ენ­ტ­თან ერ­თად წას­ვ­ლა ლე­ი­ნის­თ­ვის მო­უ­ლოდ­ნე­ლიც არის და შე­რაცხ­მ­ყო­ფე­ლიც ერ­თ­დ­რო­უ­ლად. სახ­ლ­ში მობ­რუ­ნე­ბუ­ლი, მა­ტილ­დეს­თან ერ­თად ალ­კო­ჰოლ­ში ცდი­ლობს ჩა­იკ­ლას "ბოღ­მა", თუმ­ცა სულ მა­ლე ხვდე­ბა, რომ ქმრის ასეთ საქ­ცი­ელ­ში მის წი­ლი და­ნა­შა­უ­ლიც არის. ჩარ­ლ­ზი­სა და ანას სტუმ­რო­ბა სა­ბო­ლოო წერ­ტილს უს­ვამს ამ "ეჭ­ვებს", თუმ­ცა ლე­ინს - ეკა ჩხე­ი­ძეს გა­მო­მეტყ­ვე­ლე­ბა­ზე ეტყო­ბა, რომ ის შეც­ბუ­ნე­ბუ­ლი და გაკ­ვირ­ვე­ბუ­ლია, თუ რა­ტომ არ გა­მო­იწ­ვია სხვებ­ში (მა­ტილ­დე, ვირ­ჯი­ნია) აღ­შ­ფო­თე­ბა ჩარ­ლ­ზის საქ­ცი­ელ­მა. ყვე­ლა, მის გარ­და, ისე შეხ­ვ­და ამ ამ­ბავს, თით­ქოს არა­ფე­რი მომ­ხ­და­რი­ყოს. და მხო­ლოდ ერ­თხელ, მა­შინ რო­ცა სტუმ­რად მო­სუ­ლი მი­სი "მე­ტო­ქე" ანა მა­ტილ­დე­შიც კი შე­ე­ცი­ლე­ბა, აქ კი ლე­ი­ნის პრო­ტეს­ტი აგ­რე­სი­ა­ში გა­და­დის - "ღმერ­თო ჩე­მო! რა უფ­ლე­ბა გაქვთ, მოხ­ვი­დეთ ჩემს სახ­ლ­ში და წა­მარ­თ­ვათ ყვე­ლა­ფე­რი, რაც ჩე­მია!" ის­რე­ბით კე­დელ­ზე ჩა­მო­კი­დე­ბუ­ლი ჩარ­ლ­ზის სუ­რა­თის "გან­გ­მირ­ვას" ცდი­ლობს, თეთრ ყუთ­ში იკე­ტე­ბა და გი­ნე­ბით იკ­ლებს ცა­რი­ელ სახლს, უარს ამ­ბობს სახ­ლის და­ლა­გე­ბა­ზე, ცდი­ლობს, "სი­ბინ­ძუ­რე და ჭუჭყი იყოს" მას­ში, ეს ქმარ­მი­ტო­ვე­ბუ­ლი ცო­ლის პრო­ტეს­ტია. მაგ­რამ ანას­თან შეხ­ვედ­რა, მი­სი უბე­დუ­რე­ბის გა­ზი­ა­რე­ბა, ჩარ­ლ­ზი­სა და ანას სიყ­ვა­რუ­ლი, ბე­შერ­თის, ღმერ­თის მი­ერ მის­თ­ვის ნა­პოვ­ნი - მო­ნა­თე­სა­ვე სუ­ლის არ­სე­ბო­ბის ლო­გი­კა სა­ბო­ლო­ოდ ცვლის ლე­ინს, "გონ­ს­მო­სუ­ლი" ლე­ი­ნი თმობს მე­უღ­ლეს, "შეყ­ვა­რე­ბულ­თა სამ­კუთხე­დი" შე­იკ­რა, საპ­ნის ბუშ­ტებ­საც უშ­ვე­ბენ, ყვე­ლა ბედ­ნი­ე­რი და კმა­ყო­ფი­ლია, მაგ­რამ დრო­ე­ბით. ანას აღ­სას­რუ­ლი ახ­ლოვ­დე­ბა.

ანა - და­რე­ჯან ხა­ჩი­ძე, არ­გენ­ტი­ნე­ლი ქალ­ბა­ტო­ნი, ბე­დუ­კუღ­მარ­თო­ბის გა­მო რომ ჩარ­ლ­ზის ხელ­ში აღ­მოჩ­ნ­დე­ბა, უეც­რად, მიხ­ვ­დე­ბა, რომ მის სხე­ულ­ში ოპე­რა­ცი­ის შე­დე­გად ".. ჩარ­ლ­ზ­მა თა­ვი­სი სუ­ლი ჩა­მი­ტო­ვა... იმ ცა­რი­ელ ად­გი­ლას". და­რე­ჯან ხა­ჩი­ძე თა­მა­შობს სულ­თ­მობ­რ­ძავ ქალს, რო­მელ­საც არ აწუ­ხებს თა­ვი­სი ფი­ზი­კუ­რი მდგო­მა­რე­ო­ბა, მო­ახ­ლო­ე­ბუ­ლი სიკ­ვ­დი­ლი, მხო­ლოდ ბო­დიშს უხ­დის ლე­ინს ჩა­დე­ნი­ლი საქ­ცი­ე­ლის გა­მო, მაგ­რამ ამავ­დ­რო­უ­ლად ცდი­ლობს და­არ­წ­მუ­ნოს, რომ ჩარ­ლ­ზი­სა და მი­სი შეხ­ვედ­რა თვით გან­გე­ბის ბრა­ლია, რომ ისი­ნი მის წი­ნა­შე დამ­ნა­შა­ვე­ნი არ არი­ან. და­რე­ჯან ხა­ჩი­ძის ანა ლა­მა­ზი, მო­სიყ­ვა­რუ­ლე, მხი­ა­რუ­ლი შეყ­ვა­რე­ბუ­ლია, დარ­ჩე­ნილ წუ­თებს ჩარ­ლ­ზ­თან ცეკ­ვა­სა და ალერ­ს­ში ატა­რებს, მის­თ­ვის მე­ო­რე - ბედ­ნი­ე­რი, მაგ­რამ ხან­მოკ­ლე ცხოვ­რე­ბა იწყე­ბა.

ჩარ­ლ­ზი - ზა­ზა ვა­შაყ­მა­ძე, აქამ­დე იდე­ა­ლუ­რი ქმა­რი, რო­მე­ლიც ად­რე თით­ქოს ყვე­ლა­ფერს სწო­რად აკე­თებ­და, ანას შეხ­ვედ­რის შემ­დეგ გა­დას­ხ­ვა­ფერ­დე­ბა, სავ­სე ცხოვ­რე­ბის სურ­ვი­ლით აღივ­სე­ბა, სა­მეც­ნი­ე­რო აღ­მო­ჩე­ნაც ანას გა­მო­ჯან­მ­რ­თე­ლე­ბის და საგ­მი­რო საქ­მე­ე­ბის ჩა­დე­ნის სტი­მულს აძ­ლევ­და... მაგ­რამ, სამ­წუ­ხა­როდ, ძა­ლი­ან და­აგ­ვი­ა­ნა - ანას გა­დარ­ჩე­ნა ვერ შეძ­ლო.

სპექ­ტაკ­ლ­ში და­კა­ვე­ბულ­მა მ.თუ­მა­ნიშ­ვი­ლის თე­ატ­რის, ყო­ფი­ლი კი­ნომ­სა­ხი­ო­ბის თე­ატ­რის პირ­ვე­ლი (ნი­ნო ბურ­დუ­ლი, და­რე­ჯან ხა­ჩი­ძე) და მე­ო­რე (ეკა ჩხე­ი­ძე) თა­ო­ბის მსა­ხი­ო­ბებ­მა ახალ­გაზ­რ­და შემ­ს­რუ­ლებ­ლებ­თან - სა­ლო­მე მა­ი­საშ­ვილ­თან და ზა­ზა ვა­შაყ­მა­ძეს­თან ერ­თად შეხ­მატ­კ­ბი­ლე­ბუ­ლი ან­სამ­ბ­ლი შექ­მ­ნეს, ყვე­ლა ერ­თად და ცალკ-ცალ­კე აღ­წე­ვენ იმას, რომ "სუფ­თა სახლს" თა­მა­მად შე­იძ­ლე­ბა მსა­ხი­ობ­თა სპექ­ტაკ­ლი ვუ­წო­დოთ. რე­ჟი­სორ­მა გვიჩ­ვე­ნა ერ­თი ოჯა­ხის ის­ტო­რია, რო­მე­ლიც ერ­თ­დ­რო­უ­ლად კო­მი­კუ­რი­ცაა და ტრა­გი­კუ­ლიც. პი­ე­სის ფი­ნა­ლი, რო­მე­ლიც შე­იძ­ლე­ბა მე­ლოდ­რა­მა­ტუ­ლი ყო­ფი­ლი­ყო აქ­ცენ­ტე­ბის შემ­სუ­ბუ­ქე­ბის გზით, ანას მი­ერ სიკ­ვ­დი­ლი­სად­მი "მსუ­ბუ­ქი" და­მო­კი­დე­ბუ­ლე­ბის გა­მო, ასე­თად არ აღიქ­მე­ბა, რაც უდა­ვოდ მსა­ხი­ო­ბე­ბი­სა და რე­ჟი­სო­რის სა­სა­ხე­ლოდ მეტყ­ვე­ლებს. "ჩარლზს მო­უ­ა­რე" - ანას უკა­ნას­კ­ნე­ლი სიტყ­ვე­ბი ლე­ი­ნის მი­მართ მოწ­მობს, რომ შე­რი­გე­ბა შედ­გა, თუმ­ცა ამ "სა­სიყ­ვა­რუ­ლო სამ­კუ­ხედ­ში" არც ყო­ფი­ლა გან­სა­კუთ­რე­ბუ­ლი "თმე­ბის გაშ­ლა და გლეჯ­ვა", ურ­თი­ერ­თ­შე­უ­რაცხ­ყო­ფა და ეჭ­ვი­ა­ნო­ბის სცე­ნე­ბი. ყვე­ლა გა­გე­ბით ეკი­დე­ბო­და შეყ­ვა­რე­ბუ­ლი წყვი­ლის ბედ­ნი­ე­რე­ბას, ანას ტრა­გე­დი­ას, რო­მელ­საც სი­ცოცხ­ლის უკა­ნას­კ­ნელ წუ­თებ­ში გვერ­დ­ში ამო­უდ­გ­ნენ, არ აგ­რ­ძ­ნო­ბი­ნეს მარ­ტო­ო­ბა და და­ათ­ბეს. ლე­ი­ნის­თ­ვის კი ეს გაკ­ვე­თი­ლი ჩარ­ლ­ზ­თან ახა­ლი ურ­თი­ერ­თო­ბის და­საწყი­სია.

bottom of page