პორტრეტი
ანა მირიანაშვილის პორტრეტები
თემურ ჩხეიძე-რეჟისორი რომელიც არ ჩანს
ინტრიგის მოყვარულებს აქვე დავაშოშმინებ: სათაურში არც ინტრიგა და არც კრიტიკა მიგულისხმია, თუმცა ეს ფრაზა გამომწვევად და კრიტიკულ კონტექსტში ნამდვილად ითქვა თეატრის მოღვაწეთა კავშირში გამართულ შეკრებაზე, სადაც ახლადდამთავრებულ ფესტივალზე და, რაღა თქმა უნდა, თემურ ჩხეიძის პეტერბურგულ სპექტაკლზეც „კოპენჰაგენი“ ვიმსჯელეთ.
ყველაზე კეთილი და ყველაზე უკარება ადამიანის ხმა და მისი ანგელოზების გამოცხადება
რეზო გაბრიაძის სპექტაკლებში ჩვეულებრივი და თითქოს შეუსაბამო ნივთები არაჩვეულებრივად გადაიქცევიან, ახალ მნიშვნელობას, დანიშნულებას, დატვირთვას იძენენ. ახალ შინაარსს.
„იცხოვრეთ თეატრით!“ - გურანდა გაბუნია
ძალიან დიდი ხანია მინდოდა დამეწერა მსახიობ გურანდა გაბუნიაზე, რომელსაც ხანგრძლივი და ნაყოფიერი შემოქმედება გააჩნია. ჩვენ ხშირად დროულად არ ვაფასებთ ხოლმე მაყურებელთა მიერ აღიარებული მსახიობის განვლილ გზას, წერისას იშვიათად მივმართავთ ხოლმე პორტრეტის ჟანრს.
ეროვნული კლასიკა და ფოლკლორი იქ, სადაც ყველაფერი იწყება
თუ რა მნიშვნელობა აქვს თეატრს ქვეყნის, საზოგადოების აწმყოსა თუ მომავლისთვის, სრულიად ნათელია, მაგრამ, ამ ფონზეც კი, განსაკუთრებული მნიშვნელობა მაინც იმ თეატრებს აქვთ, რომლებიც ყველაზე პატარა მაყურებლისთვის არიან განკუთვნილი. თოჯინებისა და თეატრებს - ყმაწვილების, მოზარდებისთვის.
ჩაკეტილები და მარტოობისთვის განწირულები
ბოლო პერიოდში დასავლეთ ევროპულსა თუ ამერიკულთან ერთად აქტუალური, მიმზიდველი და წარმატებული გახდა აღმოსავლეთ ევროპისა თუ ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქვეყნების დრამატურგია.
„მზის სხივი“ ბესო კუპრეიშვილის სპექტაკლებში
ჩვენი თეატრის მოყვარულები თუ პროფესიონალები ყოვეთვის ინტერესით ელოდებიან რეჟისორ ბესო კუპრეიშვილის ნამუშევრებს, რადგან მის სპექტაკლებში თითქმის ყოველთვის, „რამე“ თუ პირველად არა, უჩვეულო მაინც უნდა ხდებოდეს.
დიდი სიყვარულით და ტკივილით- ნანა ფაჩუაშვილი
ნანა ფაჩუაშვილი - რუსთაველის თეატრის შუა თაობის ერთ-ერთი გამორჩეული მსახიობი - დიდი სიყვარულითა და ზოგჯერ გულისტკივილითაც კი იხსენებს თავის მოღვაწეობას ამ თეატრში. თეატრი და კერძოდ კი რუსთაველის თეატრი გახდა მისი ცხოვრების მთავარი მიზანი და მისი ასპარეზი.
ბატონი გიზო მისი პროდუქტიულობით შეიძლება ლოპე დე ვეგასაც კი შევადაროთ, უამრავი საოპერო სპექტაკლის დამდგმელი, საბავშო ოპერის დამაარსებელი, ასზე მეტი დრამატული სპექტაკლის რეჟისორი, პედაგოგი და ღირსეული მოქალაქე სულ მალე ოთხმოცი წლის გახდება.
ყველაფერი აზრს კარგავს, თუ არა გყავს ის, ვინც მოქმედებს
რა აღელვებს და აწუხებს თანამედროვე ადამიანს, რა არის მისი მთავარი და უპირველესი სატკივარი; რას ფიქრობს აწმყოსა და მომავალზე, ისევე და იგივეს, როგორც და რასაც ადრე ფიქრობდა?
ეკა მაზმიშვილი ჭკვიანი და ნიჭიერი მენეჯერია. მას კარგად აქვს გაცნობიერებული - იმისათვის, რომ ფესტივალის შემოქმედებითი მხარე მაღალი დონის იყოს, უნდა შეგეძლოს პრაქტიკული საკითხების, მარკეტინგის გათვლა და მოგვარება.
მიხეილ კალანდარიშვილი
თეატრმცოდნეობის ფაკულტეტზე კი შემთხვევით მოხვდა. ბავშვობაში გ. ჩერქეზიშვილის სტუდიაში დადიოდა და სამსახიბო ფაკულტეტზე სცადა ბედი, მაგრამ ჩაიჭრა.
თეატრალურ ფიცარნაგზე მოღვაწე ადამიანებს ქართველები ორი, ერთიდაიგივე პროფესიის აღმნიშვნელი სიტყვით მოიხსენიებენ, ესენია: მსახიობი და არტისტი. მსახიობი ბევრია დღევანდელ სცენისმოღვაწეთა შორის, არტისტი კი ძალიან ცოტა.
გამოთხოვება თეატრთან-მედეა ჩახავა
ჩვენი თეატრის მოყვარულები თუ პროფესიონალები ყოვეთვის ინტერესით ელოდებიან რეჟისორ ბესო კუპრეიშვილის ნამუშევრებს, რადგან მის სპექტაკლებში თითქმის ყოველთვის, „რამე“ თუ პირველად არა, უჩვეულო მაინც უნდა ხდებოდეს.
ცხოვრების ღვარძლ-ჭუჭყში გაურეველი
მას თავისი ავტონომია ჰქონდა, არც თვითონ ერეოდა სხვის საქმეში და არც სხვას უშვებდა ახლოს, მხოლოდ რამდეიმე ადამიანს თუ ჰქონდა იმის უფლება და ბედნიერება ყოფილიყო ქალბატონი ზინას ახლობელი ანუ ავტონომიის შემადგენელი ნაწილი.