THEATRELIFE.GE
ქართული თეატრის ელექტრონული არქივი 

ტატო გელიაშვილი რეჟისორ თათა თავდიშვილთან ერთად, თეატრალური კომპანია „ჰოის“ რეჟისორი გახლავთ. ა.წ. 17 ივნისს, მარჯანიშვილის თეატრში, მაყურებელმა, მათ მიერ დადგმული ქორეოდრამა „ადამიანის ტრაგედია“ იხილა.

მაისის თვეში, სენაკის აკაკი ხორავას სახელობის სახელმწიფო პროფესიულმა დრამატულმა თეატრმა, რუსთაველის ეროვნული თეატრის დიდ სცენაზე, ორი სპექტაკლი წარმოადგინა: ჯანი როდარის „ჩიპოლინო“ და ილია ჭავჭავაძის „კაცია ადამიანი?!“. ორივე სპექტაკლმა მაყურებლის დიდი მოწონება დაიმსახურა და ვფიქრობ, სენაკელი მსახიობები კმაყოფილნი დაბრუნდნენ მშობლიურ ქალაქში.

ვახტანგ ჭაბუკიანის სახელობის თბილისის სახელმწიფო ქორეოგრაფიული სასწავლებლიდან ნიდერლანდების ნაციონალურ ბალეტამდე - ამბავი პრიმა-ბალერინა მაია მახათელის, რომელიც უამრავი ჯილდოს მფლობელია, რაც მის პროფესიონალიზმს, უნიკალურ ტექნიკას, განსაკუთრებულ ნიჭს, სცენურ მომხიბვლელობასა და საბალეტო ხელოვნებაში შეტანილ განსაკუთრებულ წვლილს ადასტურებს და ხაზს უსვამს მის მრავალწლიან შემოქმედებით გზას.

რადიკალურად განსხვავებული, ზედმეტად თავისებური და არაორდინალური სტილი აქვს. სტანდარტულ ნორმებსა და ჩარჩოებს ვერ და არ ერგება. თავისუფალი სულია, რომელსაც ვერავინ და ვერაფერი აბრკოლებს ცხოვრებაში. გამოირჩევა რკინის დისცილინით, უდრეკი ხასიათით, შრომისმოყვარეობითა და პუნქტუალურობით. ნამდვილი ქართველია - ყველაფერში ერკვევა და ყველაფერი იცის. არასდროს უვლია ცეკვაზე, მაგრამ არაჩვეულებრივად ცეკვავს. ძლიერი ენერგეტიკისა და დადებითი მუხტის მატარებელია.

ალეკო მახარობლიშვილი დაიბადა თბილისში. 1955 წლის 15 აპრილს. 1972 წელს ჩააბარა საქართველოს შოთა რუსთაველის სახელობის თეატრისა და კინოს  ინსტიტუტში, სამსახიობო მიმართულებით ( ჯგუფ. ხელმ. თემურ ჩხეიძე). თეატრალური ინტიტუტის დამთავრების შემდეგ გაანაწილეს რუსთავის თეატრში. ამის შემდეგ  იყო თბილისის ნოდარ დუმბაძის სახელობის მოზარდ მაყურებეთა თეატრის მსახიობი.

გია კიტია დაიბადა  1956 წლის 27 თებერვალს. 1979 წელს დაამთავარა   ГИТИС -ის სარეჟისორო ფაკულტეტი, კვალიფიკაცია - დრამატული თეატრის რეჟისორი. 1981 წლიდან დღემდე არის საქართველოს შოთა რუსთაველის სახელობის თეატრისა და კინოს სახელმწიფო უნივერსიტეტის პედაგოგი. 1981-1987 წლებში იყო მოზარდ მაყურებელთა თეატრის რეჟისორი, ხოლო 1987-2007 ამავე თეატრის მთავარი რეჟისორი, 1998 წლიდან  - გერმანული არასამთავრობო ორგანიზაცია "მელხიორსგრუნდი" - დამდგმელი რეჟისორი, 2004 წლიდან  - საქველმოქმედო ფონდი ,,იავნანა” - მთავარი რეჟისორი, 2014 წლიდან - ხელოვანთა კავშირის  "კონცეპტArt" - ის კონსულტანტი.

რეჟისორ კონსტანტინე (კოკო) როინიშვილთან საუბარი შეხუმრებით დაიწყო. ვკითხე: რატომ კოკო?! კოკო შანელის სიყვარულით შეგარქვეს? არა, მიპასუხა მან,  „ჩემმა დამ დამარქვა! პატარა რომ ვიყავი, ამ სიგრძე სახელს ვერ წარმოთქვამდა, მოფერებითი კოტიკო არ მოეწონა და კოკო დამარქვა. ერთი სიტყვით, ბავშვობიდან კოკო ვარ!“. პირველი შეკითხვის მერე მეც ასევე მოვიხსენიებ, თუნდაც იმიტომ, რომ  დღეს - „რეჟისორი კოკო როინიშვილი“ უკვე სპექტაკლების აფიშებზეა! 

კონსტანტინე ფურცელაძე რუსთაველის ეროვნული თეატრისა და ვასო აბაშიძის სახელობის ახალი თეატრის მთავარი ბალეტმაისტერია, იგი ერთ-ერთი წამყვანი ქართველი ქორეოგრაფია, რომელიც აქტიურად თანამშრომლობს მრავალ ქართველ რეჟისორთან.

ქეთი სვანიძე დაიბადა 1988 წელს გაგრაში. 1995-2005 წლებში ცეკვავდა საქართველოს აკადემიურ ანსამბლში ,,ერისიონი’’.
2007 წელს დაამთავრა თბილისის ევგენი მიქელაძის სახელობის მეორე ცენტრალური სამუსიკო სასწავლებლის ვოკალური განყოფილება იყო ზ. ფალიაშვილის სახელობის ოპერისა და ბალეტის სახელმწიფო აკადემიური თეატრის ბავშვთა გუნდის წევრი.

ქართველ მაყურებელს ესმის სპექტაკლი და თუ არ ესმის, შესაბამისად რეაგირებს კიდეც. გარდა ამისა, დაფასება შეიძლება სხვაგვარად გავიგოთ, -  ანუ თეატრის დაფინანსება და მოვლა. მრავალი წელია ქართული თეატრი ასებობს, უამრავი თეატრი გვაქვს დედაქალაქსა თუ რეგიონშიც, უზარმაზარი დარბაზებია, მაგრამ ლამის ხელუხლებელია.

საქართველოს შოთა რუსთაველის თეატრისა და კინოს სახელმწიფო უნივერსიტეტში, „სასცენო მეტაფორის” ლექციაზე, მოვიწვიეთ ამჯერად უკვე გასული თეატრალური სეზონის ფავორიტი რეჟისორები გიორგი კაშია და თინათინ კორძაძე. მსახიობები - შაკო მირიანაშვილი და  ნუცა სულაბერიძე. 

ზესტაფონის თეატრის თბილისში გასტროლებისას წარმოდგენილი სპექტაკლებით, თეატრის სადღეისო შემოქმედებითი შესაძლებლობები და მისი, როგორც სამხატვრო ხელმძღვანელის პოზიცია, კარგად გამოჩნდა: წინა პლანზე თეატრის სახელოვნებო სიმაღლე, საზოგადოებრივი მნიშვნელობა  და მხოლოდ შემდეგ საკუთარი ამბიციები. თბილისში გათამაშებული ოთხი სპექტაკლიდან, მას, მხოლოდ ერთი -„ანტიგონე“ ეკუთვნოდა, დანარჩენები კი მოწვეულ რეჟისორებს: ვახტანგ ნიკოლავას, გიორგი კავილაძესა და მამუკა ცერცვაძეს.

დამაინტერესა ვატო ჯუღელის განვლილმა გზამ და სამომავლო გეგმებმა.

გივი ჩუგუაშვილი 1971-1979 წლებში რუსთავის თეატრის მსახიობი იყო, ხოლო 1979 წლიდან მარჯანიშვილის თეატრის მსახიობია, მისი შემოქმედება დახუნძლულია მრავალრიცხოვანი და მრავალფეროვანი როლებით, როგორც თეატრში, ისე კინემატოგრაფში. ქართულ სცენაზე გატარებული ნახევარი საუკუნის შემდეგ კი იგი ღირსეულად ატარებს საქართველოს დამსახურებული არტისტის წოდებასა და მარჯანიშვილელის სახელს.

გივიკო ბარათაშვილი ვასო აბაშიძის სახელობის ახალი თეატრის მსახიობია, იგი ერთ-ერთი ცნობილი ახალგაზრდა ქართველი არტისტია, რომელიც აქტიურად თანამშრომლობს სხვადასხვა თაობის რეჟისორებთან. შექმნილი აქვს ოცზე მეტი როლი სხვადასხვა თეატრში და რამდენიმე კინოროლი . 2022 წელს „წინანდლის პრემიის“ ლაურეატის წოდება მოიპოვა კონსტანტინ ტრეპლევის მხატვრული სახის შექმნისთვის სპექტაკლიდან „თოლია“, რომლის რეჟისორი დავით დოიაშვილი გახლავთ (ვასო აბაშიძის სახელობის ახალი თეატრი).

თამაზ გოდერძიშვილი თავისი საქმის უდიდესი ოსტატი, უტყუარი თეატრალური ალღოსა და დახვეწილი გემოვნების მქონე მწერალია, შესანიშნავი მთარგმნელი და დრამატურგი. მისი ნამუშევრების ამ არასრული ჩამონათვალიდანაც კი კარგად ჩანს, თუ რამხელა წვლილი მიუძღვის მას მეოცე და ოცდამეერთე საუკუნის ქართული თეატრის, დრამატურგიის განვითარებაში.

თბილისის საერთაშორისო ფესტივალის ქართული პროგრამის ირგვლივ    გამართული დისკუსიის შემდეგ ერთ–ერთმა უცხოელმა კოლეგამ საქართველოს ფარგლებს გარეთ მოღვაწე ქართველი რეჟისორის პორტრეტის შექმნა შემომთავაზა. ბატონი თემურ ჩხეიძე უყოყმანოდ დავუსახელე, მით უფრო, რომ მასთან ინტერვიუს ჩაწერას ისედაც ვაპირებდი.

„სანდრო ახმეტელის საქმის უკეთ შესწავლისთვის, გთავაზობთ ახმეტელის დაპატიმრების მერე თეატრის ადმინისტრატორის - ილია მაჩაბლის დაკითხვის ოქმს, რომელიც 1936 წლის 28 დეკემბერს შინსახკომში იქნა შედგენილი“

კონსტანტინე გამსახურდიამ პირდაპირ განაცხადა, რომ ახმეტელის სპექტაკლები მოსწონდა, მაგრამ მისი მუშაობის მეთოდებს გარკვეულწილად არ ეთანხმებოდა. დაკითხვაზე მან 1935 წლის 1 მაისი გაიხსენა - თქვენთავის კარგად ცნობილი ფაქტი ვლადიმერ ჯიქიას აივანზე, როდესაც ახმეტელმა ბერიას შეაგინა.

1956 წლის 11 თებერვალს სსრ კავშირის უმაღლესი სასამართლოს სამხედრო კოლეგიამ მოახდინა რუსთაველის თეატრის დიდი რეჟისორის სანდრო ახმეტელისა და მისი მეუღლის თამარ წულუკიძის რეაბილიტაცია. პირველი 1937 წლის 29 ივნისს დახვრიტეს, ხოლო მეორეს გადასახლება და ათი წლით თავისუფლების აღკვეთა მიუსაჯეს. მათი რეაბილიტაციისათვის მზადება 1955 წლის იანვარიდან დაიწყეს და პირველი, ვინც ამ საქმეზე ჩვენება მისცა, ლეგენდარული აკაკი ხორავა იყო.

კითხვა: რა იცით ახმეტელისა და ბერიას ურთიერთობის შესახებ?
პასუხი: როგორი იყო ახმეტელისა და ბერიას ურთიერთობა არ ვიცი. მოწმე ვიყავი, როდესაც ახმეტელმა გაბედა თავხედობა, თუ არ ვცდები, გამოთქვა უწმაწური სიტყვები ბერიასადმი. ეს იყო ზემოთმოხსენიებული შეხვედრისას ინჟინერ ვლადიმერ ჯიქიას ბინაზე. ჯიქია ცხოვრობდა ბერიას ბინის მოპირდაპირე მხარეს ყორღანოვის ქუჩაზე. 

უსთაველის თეატრიდან მარჯანიშვილის წასვლითა და ახმეტელის დანიშვნით ბევრი მსახიობი იყო უკმაყოფილო, მარჯანიშვილის მიმართ გარკვეული პროტესტი კი ჰქონდათ, მაგრამ მას ყველა პატივს სცემდა. მდგომარეობა უფრო გაამწვავა უშანგი ჩხეიძის, თამარ ჭავჭავაძის, შალვა ღამბაშიძისა და ალექსანდრე ჟორჟოლიანის განცხადებამ განსახკომის მთავარ სამმართველოსადმი, რომ მარჯანიშვილის დაუბრუნებლობის შემთხვევაში, თეატრს დატოვებდნენ. 

კოტე მარჯანიშვილი, როდესაც მსახიობები აუმხედრნენ, მოხუცი ხარ და ვეღარ მუშაობო, მხოლოდ 60 წლის იყო, შემოქმედებით მწვერვალზე იდგა და რომ არა უეცარი სიკვდილი, კიდევ არაერთ შედევრს შექმნიდა. გარდაიცვალა 1933 წლის 17 აპრილს ინსულტით, მაშინ, როდესაც მოსკოვის მცირე თეატრში შილერის „დონ კარლოსს“ დგამდა, ხოლო ოპერეტის თეატრში შტრაუსის ოპერეტას - „ღამურა“. კოტე მარჯანიშვილის ცხედარი რამდენიმე დღე მცირე თეატრის სცენაზე ესვენა.

საქართველოს პოლიტსამმართველოს არქივში დაცულია 1928 წლის 30 ოქტომბრის საინტერესო ინფორმაცია რუსთაველის თეატრის შესახებ. მასში ნათქვამია: ,,ა.წ. 24 ოქტომბერს შედგა პიესიის ,,ანზორ ჩერბიშის” გენერალური რეპეტიცია. რეპეტიციაზე მოიწვიეს რიგი პასუხისმგებელი მუშაკები და საზოგადოებრივი ორგანიზაციების წარმომადგენლები. სტუმართა შორის იყო  ,,ლეფოვეცი” ბესარიონ ჟღენტი.

ლეგენდარული რეჟისორის სანდრო ახმეტელის სახელობის თეატრი მსახიობ აკაკი ვასაძის ქუჩაზეა. ბედისწერამ ასე ინება - ამ ორი ხელოვანის სახელები სიცოცხლეშიც ერთმანეთს დაუკავშირა და სიკვდილის შემდეგაც. მათი ისტორია 1923 წელს დაიწყო, როცა დიდმა კოტე მარჯანიშვილმა ახმეტელი რუსთაველის თეატრში მიიწვია.

სანდრო ახმეტელი 19 ნოემბერს  დააპატიმრეს მოსკოვში. მისი მეუღლე, თამარ წულუკიძე კი ერთი თვის მერე - 1937 წლის 27 იანვარს. თურმე, ელგუჯა ლორთქიფანიძემ უკანასკნელ სიტყვებში სიცოცხლის შენარჩუნება ითხოვა, მის განაჩენშიც ეწერა: არაფერი იცის ტერორისტულ და დივერსიულ საქმიანობაზეო - მაგრამ მაინც არ დაინდეს, დახვრიტეს 29 ივნისს. მასთან ერთად ია ქანთარია, პლატონ კორიშელი, ივანე ლაღიძე და სანდრო ახმეტელი.

ნახევარი საუკუნის მანძილზე საზოგადოებამ არ იცოდა ამ კონფლიქტის ნამდვილი არსი, ამიტომაც არსებობდა ლეგენდები. პირველი მკვლევარი, რომელმაც სუკ-ის არქივი იხილა და პირადად გაეცნო „ახმეტელის საქმეს“, მე ვიყავი და სიმართლის დადგენაც მხოლოდ ბოლო დროს მოხერხდა, როცა მკვლევარებს ამ არქივის მეცნიერული დამუშავების საშუალება მოგვეცა.

მარჯანიშვილსა და კორპორანტებს შორის მეორე მნიშვნელოვანი უთანხმოება მოხდა 1925-1926 წლების სეზონის დასასრულსაც, როდესაც მარჯანიშვილმა კორპორანტთა გარკვეული ნაწილის (არასაჭირო მსახიობების) გათავისუფლება მოითხოვა. ხელოვნების საქმეთა მთავარი საბჭოს 1926 წლის 17 ივლისის (#666) ბრძანებით, რეორგნიზაციისა და ხარჯების შემცირების მიზნით, შტატები შემცირეს - 25 მსახიობი გაუშვეს,

„აკაკი ხორავას, აკაკი ვასაძეს და სანდრო ახმეტელს არა მარტო თეატრი აკავშირებდათ, არამედ, რაღაც მისტიკით, პირად ცხოვრებაშიც ერთი ბედი გაიზიარეს, სამივე მათგანს ვაჟი დაეღუპა. თუმცა, როცა ახმეტელის ვაჟს ტრაგედია შეემთხვა, ის უკვე დახვრეტილი იყო“ - ამბობს ხელოვნებათმცოდნეობის დოქტორი გუბაზ მეგრელიძე

წელს შემოქმედებითად ძალიან საინტერესო სეზონი გვექნება. ჩვენი თეატრის დაარსებიდან 135 წლის იუბილესთან დაკავშირებით ვაპირებთ შექსპირის სამი კომედიის დადგმას, რომლებსაც სხვადასხვა რეჟისორები განახორციელებენ. ამ მხრივ სოხუმის თეატრს შესანიშნავი ტრადიციები აქვს. მარტო დოდო ალექსიძის მიერ დადგმული ,,ვენეციელი ვაჭარი” რად ღირს, რომელიც უხდებოდა თეატრის რეპერტუარს და მნიშვნელოვანი კვალიც დატოვა.

ბათუმში, წელს უკვე მეშვიდედ, ახალგაზრდული ორგანიზაცია „არტ ვეი“, აჭარის განათლების, კულტურისა და სპორტის სამინისტროს ხელშეწყობით, მონოპიესების საერთაშორისო ფესტივალს ატარებს. დამფუძნებელი და ორგანიზატორია მსახიობი, დრამატურგი და რეჟისორი ოთარ ქათამაძე.  ფესტივალი 2014 წელს დაარსდა და უფრო და უფრო სანახაობრივი და ექსპერიმენტული ხდება.  მისი მიზანია თანამედროვე დრამატურგების, რეჟისორებისა და მსახიობების წარმოჩენა და შემოქმედებითი განვითარების ხელშეწყობა.  ფესტივალის ფარგლებში, ქართველი და უცხოელი დრამატურგები წერენ მონოპიესებს, რომელსაც მათი შერჩეული, ასევე ქართველი და უცხოელი რეჟისორები, საქართველოს სხვადახვა თეატრისა თუ დამოუკიდებელ მსახიობებთან ერთად ბათუმის ალტერნატიულ სივრცეებში წარმოადგენენ.

ოთარ ქათამაძე   ფესტივალის სპეციფიკის, ფორმის, მიზნებისა და პანდემიის პირობებში მიღებული ფორმატის ცვლილებების შესახებ გვესაუბრება.

პოლინ პიკო (Pauline Picot) ახალგაზრდა ფრანგი ავტორი და ლიონური კომპანიის - L’ÉCROU-ს რეჟისორია; ლიონის უნივერსიტეტის თეატრალური ფაკულტეტის დოქტორანტი. ამავე უნივერსიტეტში უძღვება ლექციების კურსს „სპექტაკლის ხელოვნება“. იგი 22 წლის იყო, როცა გამომცემლობა „კვარტეტმა“ მისი პირველი დრამატული ტექსტი გამოსცა. დღეს უკვე მრავალი კრებულის ავტორი, თეატრისა და პოეზიის ზღვარზე დგას და ხშირად ხვდება მკითხველს, მას სთავაზობს წერის სპონტანურ სახელოსნოებს და მასთან ერთად ახმოვანებს საკუთარ ტექსტებს. პოლინ პიკოს სტილი, რომლის ჟანრობრივად კატეგორიზება რთულია, არყევს და აღელვებს მკითხველს. მისი წერის მანერა, ერთდროულად ფაქიზი და მძაფრი, მოპირკეთებული და ხორკლიანი, ლირიკული და ველური, პირდაპირ სახეში გვეხლება და წარმოსახვისა და ინტერპრეტაციის თავისუფლებით გვავსებს.

თუ ჩვენ ვსაუბრობთ მსოფლიო თეატრზე, ალბათ უფრო მეტად შეიცვლება და ტექნოლოგიური პროგრესი კიდევ უფრო შეიჭრება თეატრში. ფაქტია, რომ ახლა თეატრი ჩიხში მოექცა და გამოსავალს ეძებს. დარწმუნებული ვარ იპოვის და ახალი, განსხვავებული ეპოქა დაიწყება თეატრში, მაგრამ თუ ჩვენ ვსაუბრობთ ქართულ თეატრზე, დიდი იმედი არ მაქვს, რომ რაიმე შეიცვლება და ფაქტია, რომ ჯერ ქართული თეატრი ვერ ახერხებს რაიმე ახლის შემოთავაზებას. სეზონის ნახევარი ფაქტობრივად ჩაიშალა. დიდი ნაწილი კვლავ ელოდება პანდემიის დასრულებას, რათა ტრადიციულად და კომფორტულად გააგრძელოს მუშაობა იმავე პრინციპებით, როგორც პანდემიამდე მუშაობდა.

დათა თავაძემ, როგორც რეჟისორმა, თავისი სპექტაკლებით, იმთავითვე მიიქცია მაყურებლის და პროფესიონალების ყურადღება, როგორც გამორჩეული ხედვის და ხელწერის რეჟისორმა, რომლის ექსპერიმენტები და ცდები, ერთგვარი გზის გაკვალვას გავს მომავლის ქართულ თეატრში. მისი სასცენო თხზულებები ყოველთვის გამოირჩევა მძაფრი მოქალაქეობრივი პოზიციით, სათქმელის გადმოცემის განსხვავებული ფორმით. დათა თავაძემ რეჟისორული კარიერის დასაწყისშივე მოახერხა თანამოაზრეთა გუნდის შემოკრება - ერთფეროვნებაში და კონფორმიზმში ჩაძირული ქართული თეატრის პარალელურად, განსხვავებული, „რეალური თეატრის“ შექმნის იდეის გარშემო.

ნიკა საბაშვილი რეჟისურაში სამსახიობო ხელოვნებიდან მოვიდა. შექმნა რამდენიმე თეატრალური სივრცე: „ძველი უბანი“,  „ახალი თეატრი“, „აბრეშუმის თეატრი“. პირველი დიდი წარმატება და გამარჯვებაც „ახალ თეატრში“ დადგმულმა სპექტაკლებმა: „შეშლილის წერილები“ და „ქაღალდის წვიმა“ მოუტანა (ამ უკანასკნელმა თეატრალური პრემია „დურუჯი“ მიიღო). დგამს ყველგან, დედაქალაქშიც და დედაქალაქს მიღმა, დრამატულ და თოჯინურ თეატრებში. თბილისის მოზარდ მაყურებელთა თეატრის ექსპერიმენტულ სცენაზე დადგმული სპექტაკლით „1945“ ნიკა საბაშვილი მეორედ გახდა „დურუჯის“ გამარჯვებული, თუმცა მისი სპექტაკლები არაერთხელ მოხვდა პრესტიჟული თეატრალური პრემიის ნომინანტთა მოკლე ნუსხაში.

პირველ საუბარს გთავაზობთ ვანო ხუციშვილთან, ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტის ასოცირებულ პროფესორთან, რომლის სარეჟისორო გამოცდილება მხოლოდ 9 წელს აღემატება. ვანო ხუციშვილი ჯერ ავთანდილ  ვარსიმაშვილთან დაეუფლა რეჟისურის ოსტატობას, ხოლო შემდეგ მაესტრო თემურ ჩხეიძესთან. ყოფილი მსახიობი განსაკუთრებული ყურადღებით მუშაობს მსახიობებთან, რაც აშკარად ჩანს კიდეც მის დადგმებში. ვანო ხუციშვილი, როგორც რეჟისორი, არასდროს პოზირებს ტექნოლოგიური ეფექტებით და არც მის რეჟისორულ გამომგონებლობას ახვევს თავს მაყურებელს. ვანო ხუციშვილი, როგორც სპექტაკლის ავტორი, ყველგან იგრძნობა, ვიდრე ჩანს.

საუბრები რობერტ სტურუას სათეატრო ენაზე
(რობერტ სტურუას სათეატრო ენის ფორმირების საკითხისათვის)
ადამიანზე რაღაც უნდა თქვა ახალი, და ეს, უკვე იწვევს ფორმის თვალსაზრისითაც ახლის შექმნას...

რუსთაველის თეატრში მოღვაწე თითქმის ყველა რეჟისორთან მიმუშავია, მქონდა ეს ბედნიერება. მე ყოველთვის აღვნიშნავ ბედისწერის მომენტს, მაგრამ ეს, ალბათ, იმანაც განაპირობა, რომ მაშინ თეატრში იყო ინტენსიური მუშაობა, 6-7 რეჟისორი ერთდროულად დგამდა სპექტაკლს. 

ჭოლა მამაჩემის სახელია, მამაჩემსაც ზედმეტსახელად ჰქონდა, უფრო ზუსტად ძველი გურული სახელია, სკოლაშიც ბიჭები მამის სახელით ვეძახდით ერთმანეთს. მოდაში იყო. მე შემრჩა იმიტომ, რომ მომწონდა და შემრჩა და შემრჩა.

ჟანრი ლოლაშვილთან საუბარი, პრაქტიკულად, ერთი თავნება მონოლოგია ჩემი ძალიან მოკლე ჩართვებით. მონოლოგია ემოციური, გამდიდრებული ალუზიებით, მუსიკის სიყვარულით, ფერმწერის ხედვით. 

ბატონ რობერტთან შეხვედრის წინ რაღაც კითხვების მომზადება გადავწყვიტე, ხუთ წუთში მივხვდი, რომ აზრი არ ჰქონდა: ჯერ ერთი, ბოლო წლების განმავლობაში მისი ინტერვიუების დამსწრე თუ არა, მოვალეობით მკითხველი მაინც ვიყავი. 

ნატა მურვანიძე ოჯახის, თეატრის, კინოს,  თეატრისა და კინოს მსახიობის სპეციფიკის, ცხოვრებისდა და თეატრალური სინამდვილის შესახებ გვესაუბრება.  

ნინო კასრაძეს ქართულ კულტურაში - თეატრში, კინოსა და ტელევიზიაში - განსაკუთრებული ადგილი უკავია. ამისთვის ბევრი პირობა აქვს - გამორჩეული გარეგნობა, ინტელექტი, ნათელი და ცოცხალი გონება, ხელოვნების მიმართ ცნობიერი  დამოკიდებულება, პროფესიული და მოქალაქეობრივი პოზიცია და რაც მთავარია, უსაზღვრო ნიჭიერება.

1994 წლის ზამთრის ერთ სუსხიან დღეს კინომსახიობთა თეატრში ბატონ მიხეილ თუმანიშვილის პატარა სამუშაო ოთახში ვისხედით და ჩემი თარგმანის ჟ. ჟიროდუს „ამფიტრიონ, 38” ტექსტს ვასწორებდით. მოულოდნელად, ბატონი მიშა წამოდგა, უიმე, ბიჭი მელოდებაო და სწრაფად გავიდა. 

(Simon Stone, Theater Director, Actor, Writer) ავსტრალიელი მსახიობი, რეჟისორი და მწერალი საიმონ სტოუნი საუბრობს პარიზში, ოდეონში განხორციელებული ჩეხოვის "სამი და" შესახებ. ოდეონის თეატრში სპექტაკლის პრემიერა 2017 წლის ოქტომბერში შედგა.

გერმანიაში მოღვაწე ქართველი მწერალი, დრამატურგი და რეჟისორი ნინო ხარატიშვილი ფართო საზოგადოებამ სამეფო უბნის თეატრში დადგმული სპექტაკლით „ლივ შტაინი“ გაიცნო, სადაც პიესის ავტორად და დამდგმელადაც თავად მოგვევლინა. 

პირველად 2 წლის წინ ვნახეთ. ვნახეთ და მოვუსმინეთ. და მივიღეთ ერთ-ერთი ძლიერი და ემოციურად დაუვიწყარი შთაბეჭდილება, რომელიც თეატრის, რეჟისორის, მსახიობების შესაძლებლობების გამოყენების ახალ და მოულოდნელად სფეროებს გაცნობს. რომელიც გიჩვენებს, თურმე კიდევ რა შეუძლია თეატრს და როგორ იყენებს ამ საშუალებებს.

ილიას სახელმწიფო უნივერსიტეტისთანამედროვე ქართული თეატრისკვლევის ცენტრმა საქართველოშიმოქმედი 48 სახელმწიფო და კერძოთეატრის მონაცემებზე დაყრდნობით,კვლევის შედეგები წარმოადგინა.

თამარ ლორთქიფანიძე - პროფესიით პიანისტი. თბილისის ნიჭიერთა ათწლედის ოქროს მედლით დამთავრების შემდეგ, სწავლა განაგრძო მოსკოვის კონსერვატორიაში. 90-იან წლებში, საყვარელი პროფესიის მიტოვება მოუწია და მენეჯერი გახდა. ნიჭიერი ადამიანი, ყველაფერს დიდი სიყვარულით და ენთუზიაზმით აკეთებს. ამას მოწმობს მისი სამუშაო გამოცდილება და ის პროექტები, რომლებიც მან წლების განმავლობაში წარმატებით განახორციელა. 

თამარ ლორთქიფანიძე - პროფესიით პიანისტი. თბილისის ნიჭიერთა ათწლედის ოქროს მედლით დამთავრების შემდეგ, სწავლა განაგრძო მოსკოვის კონსერვატორიაში. 90-იან წლებში, საყვარელი პროფესიის მიტოვება მოუწია და მენეჯერი გახდა. ნიჭიერი ადამიანი, ყველაფერს დიდი სიყვარულით და ენთუზიაზმით აკეთებს. ამას მოწმობს მისი სამუშაო გამოცდილება და ის პროექტები, რომლებიც მან წლების განმავლობაში წარმატებით განახორციელა. 

სხვათაშორის, ჩემი პროფესიის არჩევა, რომლითაც უფრო მიცნობს ფართო საზოგადოება სრულიად დაუგეგმავად მოხდა. ბავშვობიდან მიყვარდა თეატრი და მთელი ბავშვობა „თეატრობანას“ ვთამაშობდი სადარბაზოდან დაწყებული სკოლით დამთავრებული. საშუალო სკოლა რომ დავამთავრე, მშობლებს არ სურდათ ჩემი მომავალი საქმიანობა თეატრს დაკავშირებოდა, სწორედ იმიტომ, რომ ამ პროფესიაში ანაზღაურება ყოველთვის მცირეა. 

სემიოტიკა მნიშვნელოვანი 60-იან წლებში გახდა, ვგულისხმობ არა თეატრალურ სემიოტიკას, არამედ სხვა დარგებს, როგორებიც არის: ლიტერატურა, მხატვრობა. თეატრში სემიოტიკა 70-იანი წლების დასაწყისში ჩნდება, თუმცა არა როგორც ახალი დისციპლინა, არამედ როგორც ახალი მიდგომა, რომელიც ხშირ შემთხვევაში გამოწვევა იყო თეატრის კრიტიკოსებისა თუ თეორეტიკოსებისთვის და დროსთან ერთად უფრო და უფრო მნიშვნელოვანი ხდებოდა.